Zand zand zand zand zand zand zand eiland

Een vroege blog,

Aangezien ik weer terug ben van Fraser Island en ik weer even internet tot mijn beschikking heb, schrijf ik maar even een verhaal over de 3 dagen op Fraser.

Het was vet :P!

Op vrijdag ochtend waren we om half 7 aanwezig bij het bedrijf die de 4 Wheel Drive Jeeps verhuurt. Hier kregen we het eerste half uur een film te zien over de regels op het eiland betreft snelheid, rijstijl op het zand en hoe we ons impact op de natuur zo laag mogelijk konden houden. Voordat we de video gingen kijken was de lucht blauw en scheen de zon. Na de film  was het bewolkt en grauw... en dat in 30 min...

Na de film laden we de auto in en reden we richting de ferry 10 km verderop. Na een uurtje wachten en 45 min op de boot reden we het eiland op.. Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld. Direct rij je op een zandbank en moest de auto in low gear (Tracktor stand ;) ). Wat een fun zeg :P Na en tocht van de west kust naar de oostkust kwamen we aan op het strand en werden we beloont met een prachtig uitzicht. Strand zover het oog rijkt, hoge golfen en een heerlijke zee wind. We besloten te lunchen en ik begon de noodles te maken. Ik hou wel van de noodles... Makkelijk en snel te bereiden en goed te eten. Kennelijk ben ik niet de enige, want toen ik het tweede portie klaar had kwamen er 5 dingo's richting onze auto. Snel snel snel zette ik het gasstelletje in de auto en zat ik samen met Nick de noodles te eten en uit het raam te kijken, terwijl de dingo's ons aan het inspecteren waren en hongerig om onze auto liepen. Dingo's kunnen aggresief worden wanneer ze teveel gevoederd worden en wanneer dit gebeurt worden ze afgemaakt. Een goede reden om ze niet te voeden dus...

Toen we onze maaltijd op hadden hebben we nog een tijdje bij de dingo's gezeten, die vrij tam overkwamen, en zetten we onze tocht voort. Raymond was aan de buurt om over het strand te racen. Na een kwartiertje achter het stuur krijg je er gevoel voor en trap je het gaspedaal goed in. Raymond werd iets te volmoedig ;) Na een 30 AHEAD sign te negeren, zijn motivatie was "Ahead is niet nu", klapte we met zo'n 70 KM per uur op een brede zoetwater rivier die over het strand liep. Haha, wat een klapper. De auto was zelfs nat van binnen :P

We stopte een poosje later bij Rainbow Sandblow. Na een redelijke hike landinwaarts liepen we eerst langs een kort beekje. Dit beekje begon vanuit een duin, liep 10 meter door het zand om vervolgens weer compleet in het zand te verdwijnen. Heel raar... We klommen verder de duin op en werden beloond met alweer een uniek uitzicht. Wat ik hier zag staat in mijn top 10. Links van me zie ik de zee, doorlopend naar bos en verder landinwaarts hoge duinen die van geel naar wit kleuren met vele donker oranje steenformaties. Het moet duizende en duizende jaren hebben geduurd om te onstaan zoals het nu is.

Op onze weg terug naar beneden kwamen we erachter dat onder de geel gekleurde duinen ook puur wit zand zat. We hebben even de moeite genomen om Fraser te schrijven en een groepsfoto te schieten. Het was rond 4e en vloed begon in te zetten. Het was tijd om ergens aan het strand de tenten op de zetten. Bij vloed is het namelijk niet meer mogelijk om over het strand te rijden.

De volgende morgen werd ik wakker en keek ik uit het raam van de auto richting de zee. Fit kon ik mezelf nog niet noemen, omdat ik niet gestrekt in de auto kon liggen, maargoed, wat maakt het uit, het is maar voor twee dagjes. In m'n ooghoek zag ik In de verte een adelaar vliegen. Hij had een redelijk grote slang in z'n klauwen en vloog richting de auto. Nadat hij was overgevlogen hielp Nick me te herinneren een foto te maken. Ik was namelijk te druk bezig met kijken om hieraan te denken.

Na het ontbijt scheurde we weer over het strand naar het noorden. We zijn hier even gestopt om te zwemmen bij een aantal rotsformaties die bij eb uit vele kleine poeltjes bestaat. Omdat vloed rond 1 uur zou zijn reden we vrij snel weer door. We wilden namelijk optijd van het strand zijn om een route te nemen die ons door het hartje van het eiland zou leiden. We waren net op tijd. Het strand was nog maar smal toen we de route vonden en Jan had al een keer door een golf gereden. Dit kan je een boete van 2500$ opleveren. Thanks Jan !

Gelukkig was ik dit gauw vergeten toen ik achter het stuur zat en door de bossen aan het rijden was. Wat een kick. Je drift soms stukken over de "weg" en je weet dat jij de enige bent die ervan geniet... De rest in de auto heeft zijn armen uitgestrekt en zet zich schrap voor de volgende hobbel, keul of scherpe bocht.

De route bracht ons langs een aantal duinvalktes en zoetwater meertjes te midden van de bossen. We hebben zoetwater schildpadden gezien en bij een van de meertjes gezwommen. Ik heb samen met Jan een rondje om een rietveld gezwommen midden in het meer. We dachten dat het daar ondiep zou zijn, maar het bleek dat het riet meters onder het water rijkt. We eindige de dag weer op het strand.

De volgende dag was het weer veel rijden en was onze laatste stop bij de touristische trekpleister Lake MCkenzie. Het was duidelijk waarom. Een groot meer met wit zand en helder water. We hebben hier de rest van de dag doorgebracht met zandkastelen bouwen, actie foto's maken en zonnen. Ik kreeg de eer om het laatste stuk offroad te rijden en heb me niet ingehouden. Na een uurtje op de ferry terug naar Hervey bay reden we weer richting de garage om onze autos op halen. Ik had de auto nog afgespoelt om het zout eraf te halen, maar volgens mij was dat niet nodig geweest. De duitse monteur was erg vriendelijk en controleerde de auto nauwelijks.

Dat was hem weer. Ik ga nu richting Raymond, omdat we eigenlijk al 30 geleden richting Brisbane zouden rijden...

Tot gauw,
groetjes en kus,
Arnout