Het is al even geleden dat ik wat geschreven heb. Sorry daarvoor. Ik heb op Bali niet de tijd genomen om een internet cafetje op te zoeken. Maar ! Alles is goed !
Waar te beginnen... De laatste keer dat ik wat heb geschreven waren Raymond en ik aan het wachten op onze vlucht naar Perth en wilde we naar de film TRON. Uiteindelijk was dat The Tourist geworden in een kleinere cinema in een 5 floor shoppingmall. Eenmaal terug in het hostel zijn we in de TV room gaan hangen. Rond een uur of 2 's nachts kwam personeel langs om af te sluiten. Gelukkig was hij zo aardig en mochten we blijven hangen op de slaapzakken op de vloer en liet hij me zien hoe ik de TV ruimte af kon sluiten. Raymond lag al zo'n twee uur naast me te slapen toen ik rond kwart over 3 in dommelde en wakker schrok was het half 4. We pakte onze spullen en namen een taxi naar het vliegveld. Hier moesten we nog een uur of 2 wachten en eindelijk was het zo ver na 9 dagen Sydney. Perth!
We kwamen rond 9 uur in de morgen aan en namen de taxi naar het centrum van de stad. Hier namen Raymond en ik afscheid van elkaar. We hadden in de blue mountains al besloten een stuk op onszelf te reizen. Ik ging naar m'n hostel net buiten het centrum van de stad. Het hostel was in een staat van verval en smerig, maargoed, wat doe je eraan. Gewoon van genieten dus en lachen om karkerlakken in de keuken :) Een uur later was ik weer opgefrist en heb ik voor het hostel gewacht op m'n nieuwe reisgenoot: Nina. Een zwitserse die ik heb ontmoet tijdens de zeiltocht op de whitsunday islands. We hadden elkaar daarna nog een aantal keer online gesproken en besloten elkaar weer op te zoeken. We zouden namelijk tegelijkertijd in Perth zijn. Toen ze eenmaal bij mijn hostel was zijn we de stad ingegaan. Zij was al een week in Perth en kon daardoor als mijn tourguide functioneren. We hebhen de hele dag gelopen en een groot deel van het centrum gezien. Het hartje van de stad is niet erg groot, maar ziet er mooi en modern uit. Verder hebben we het park bezocht wat op een heuvel buiten de stadskern. Vanaf hier wordt je beloont met een mooi uitzicht op het centrum. In m'n dagen in en rondom Perth heb ik de stadskern verder verkent. Zijn we naar een van stranden geweest tussen Perth en een dorp genaamd Fremantle, ten zuiden van Perth, en hebben we een dag Fremantle bezocht waar we rustig een ijsje heb gegeten en dit kleine dorp met een bruizende stadskern met veel restaurantjes heb door gewandeld. Ik heb met nieuw jaar aan het meer naast het centrum van Perth gezeten en het vuurwerk, wat enkel door de overheid wordt afgeschoten door de strenge regels in verband met brandgevaar, van ver weg bekeken en stiekem m'n Vodka Cola en bubbels gedronken, aangezien alcohol op straat verboden was. Heeeeel vreemd allemaal, maar het kon de pret niet drukken. Het was een leuke oudejaarsavond.
Op 2 januari ontmoeten ik Raymond weer en zijn we rond 10 uur 's avonds naar het vliegveld gegaan. Nina besloot met me mee te gaan naar Bali en had dezelfde vlucht geboekt. We zouden om 12 uur naar Bali vliegen. Eenmaal op het vliegveld wilden we inchecken maar werden we geweigerd! Er werd ons verteld dat we niet Indonesië inkwamen als we geen ticket uit het land hadden. We hadden nog maar 1 uur de tijd om in te checken. Snel een ticket boeken dus ! Stressssss !
We werden richting een "internet cafe" gewezen op de 1e verdieping. Eenmaal boven was het internet cafe 4 computers ergens in een hoekje. Allemaal bezet. Ahhh ! We werden gewezen op een andere internet hoek beneden. Hier heb ik een ticket naar Bangkok geboekt voor 20 januari. Eenmaal terug bij de incheckbalie gaven we de boekingsnummers en werden we toegelaten! We konden naar Bali! Heerlijk hoe alle stress weer van je afglijdt.
Achteraf weer een mooie ervaring dus :P
Het vliegtuig had wat vertraging dus uiteindelijk vlogen we rond een uur of 2 en heb ik tijdens de vlucht aardig kunnen slapen, omdat wat stoelen vrij waren en ik kon liggen. In Bali scheidde Raymond en ik weer onze wegen. Ik ging samen met Nina naar Kuta in het zuiden van Bali, dichtbij de luchthaven, en Raymond naar Ubud, in het hartje van Bali. Ik had in de Lonely Planet de prijzen voor de taxi gelezen. Eenmaal buiten werden we gelijk belaagd door taxi chauffeurs die absurde prijzen riepen. Ik liep gelijk weg van de deur en tijdens mijn loop wed ik gevolgd door twee chauffeurs die me steeds lagere prijzen gaven ;) Uiteindelijk liep er eentje weg en gaf de ander een redelijke prijs. Ondertussen kwam Raymond naar ons toe om te vertellen dat hij ook een taxi te pakken had. We schudde de hand en vertrokken beiden naar onze bestemming.
Bij het hotel in Kuta vertelde de nogal dom uit zijn ogen kijkende receptionist dat we pas om 12 konden inchecken. Het was 7 uur 's ochtens! We waren te uitgeput om de stad te gaan bekijken en besloot maar op de bank in de receptie hal te slapen. Tot m'n verassing werden we om 9 uur gewekt en konden we een kamer in! We zaten in een luxe hotel en we zijn op bed geploft en hebben geslapen tot een uur of 1. Waarna we in de middag ons eerste rondje Kuta hebben gemaakt.
Wat kan ik er van zeggen. Elke 20 meter hoor je "Transport ?" (Simpelweg negeren dus). Een voetpad is er nauwelijks en hetgene wat als voetpad dient ligt aan diggelen. Gaten, hobbels, modderpoelen, gewoon een troep. Op het strand zijn meer verkopers dan touristen. Het is simpelweg vies. Overal zie je kleine offers voor de gode liggen. Het zijn een soort bakjes van bladeren met hierin bloemen een beetje rijst en een wierrookstokje. Er zijn lokalen die deze non stop maken en deze neerleggen voor mensen die hun betalen. In een moderne wereld hebben ze geen tijd om allemaal zelf bakjes van bladeren te maken he;) Er moet geld worden verdient!
Na twee dagen Kuta hadden we de bus naar Ubud genomen. Ubud was een fijne verassing. Rustig in vergelijking met Kuta, wat de feeststad, soort loret/cherzo, van Australië is. We werden bij de Perama Office, een bekend touristen vervoersbedrijf, afgezet en zijn de hoofdstraat ingelopen. Hier zochten we naar een redelijke slaapplek. We bekeken het eerste guesthouse, maar hier werd 250000 roupia, 21€, gevraagd. Wat te veel was in vegelijking met, volgens de lonely planet, het gemiddelde van 150000. We werden door gestuurd naar een homestay iets terug in de straat. Na wat onderhandelen konden we daar verblijven voor 130k per nacht. Ik had er maar 20k vanaf kunnen praten, maar alsnog een goede prijs voor de grote kamer die we hadden. Het hotel/homestay was een los gebouw met 4 appartementen in een mooi balinees huis verwerkt, tegenover het huis waar de eigenaar in woonde. Er was een tropische tuin en het was inclusief ontbijt. Ook hadden we een ruime kamer inclusief grote badkamer. Na onze spullen te hebben gedumpt vroeg ik aan de man, waarmee ik onderhandeld had, of hij ervoor kon zorgen dat er morgen een motorscooter voor me klaarstond en zijn we richting Monkey Forest gelopen. Een klein stukje bos waar apen wonen een kilometer van onze verblijfplaats af.
Het apenbos, was zoals de naam al zei, gevuld met apen :P En een stel brutale verwende apen waren het. Veel touristen kochten bananen, maar er lagen al zoveel bananen overal, dat de meeste apen ongeintreseerd waren. Na een rondje door het park kwam ik erachter, door naar een parkwachter te kijken, dat je de apen, door je hand te sluiten kon lokken. Ze waren nieuwsgierig wat er in je hand zat. Wij dus omstebeurt zitten met onze handen dicht. Binnen seconden kwamen ze op je zitten en probeerden ze je handen te openen en begonnen ze zelfs in je armen en benen te bijten. Snel opstaan dus, want doorbijten kan gevaarlijk zijn door hondsdolheid. Wat heerst op Bali. Hierna hebben we nog een tempel in Ubud bekeken en 'S avonds lekker gegeten in een van de restaurantje met uitzicht op de rijsvelden rondom Ubud. We zijn redelijk vroeg gaan slapen, omdat we de volgende dag met de scooter de omgeving wilden verkennen.
Eenmaal wakker stond er een scooter klaar (De scootertjes hier halen 100 met gemak) en kregen we het traditionele Balinese ontbijt. Banana Pancake met honing en fruit. Jam jam jammmm :) Na 3 maanden geen pannekoeken te hebben gegeten, Raymond houd daar niet van, was het zeer welkom. Daarna vetrokken we naar Goa Gajah, een tempel. Ik maakte eerst even een testrondje op de scooter en na 1 keer vlink in de achterrem te knijpen brak de rem. Omdat het al laat was en we in ieder geval iets wilden ondernemen die dag gingen we maar met enkel de voorrem op pad. Want ach ja... wat kan er nou gebeuren in een vreemd land met meer scooters als mensen? en daarbij ben ik een goede chauffeur ;), dus zijn we vertrokken naar een tempel iets ten oosten van Ubud. Bij de ingang van de tempel stond een bord dat vrouwen tijdens hun ongesteldheid niet naar binnen mochten. Na lang hierover te hebben nagedacht kwam ik tot de conclusie dat ik geen manier kon bedenken hoe ze dit zouden moeten checken en ging ik er maar vanuit dat de goden de stouten meisjes die toch naar binnen zouden gaan zullen straffen.
Het was een mooie tempel met een heilige grot, waarvan de ingang een grote mond van een raar wezen was. Er waren twee pooltjes met levensgrote beelden waar water uit kwam lopen en een tropische tuin met een aantal boedha beelden. Omdat we zo snel deze tempel hadden bereikt besloten we een van de vulkaan bergen met een meer aan de oostkant van Bal te rijden. De berg is 1,7 km hoog. Na een aardige rit de berg op werden we tegen gehouden door een aantal politieagenten bij een poort van de stad. Ze vertelde dat je moest betalen om door het dorp te rijden. Weer een vorm van touristen belasting van de overheid. Voordat we de tempel op de berg bereikten reden we langs de vulkaan. De helft van de vulkaan top was totaal zwart door een van de uitbarstingen een aantal jaar geleden. Een mooi gezicht. Een stukje verder rijden door de stad op de berg rand de om de vulkaan heen liep kwamen we bij een tempel aan. De tempel bestond uit gebouwtjes met veel decoratie. Eigenlijk was elk gebouwtje op Bali wat maar iets te maken had met de goden mooi gedecoreerd. In de afgelopen dagen in Bali hadden we namelijk al tientale mini tempels, altaars, etc gezien met heel veel mooi steenhouwerken. Het lijkt erop binnen een dorp elke 50 meter wel iets van een mini tempel of offeringsplek bestaat. Op de weg terug naar het guesthouse reden we door mooie rijstvelden en houtbewerking dorpjes. Waar allerlei soorten beeldjes, zoals draken en boedha's worden gemaakt.
De volgende dag kregen we weer een nieuwe scooter en zijn we naar drie tempels ten oosten en ten westen van Ubud geweest. Twee aan de kust en een iets ten westen van Ubud. Een lange rit van de oostkust naar Ubud, naar de westkust en weer terug naar Ubud. Aan de oostkust hebben we een tempel bekeken met een vleermuizen grot, verder een tempel in Mengwi, die iets naast Ubud lag, en aan de westkust de bekende tempel Tanah Lot. Een tempel op een rots in de zee. Ik kan ze beiden in detail beschrijven maar de foto's zeggen genoeg. Bij de eerste tempel parkeerde ik de scooter en liepen we eerst rond te tempel. Ik was het nu al moe dat je voor letterlijk elke stap die je zet moest betalen (parkeren, tempels en zelfs tol voor het betreden van de touristische dorpjes), dus besloot ik een zijingang te nemen die open stond. Deze leidt je naar de voortempel: De tuin met een tweede ingang naar het heilige gedeelte. De 7 werknemers die met z'n alle 1 ticket per persoon verkopen begonnen allemaal te roepen dat ik naar ze toe moest, maar ik liep vrolijk om me heen te kijken en ze te negeren. Ik ging ze wel betalen, maar haast had ik niet. Gelijk kwam er een man naar me toe die zij dat ik een contributie moest geven en ik zij dat ik de tempel niet in ging. Ik werd gelijk uitgemaakt voor "man of trouble" en hij deed de zijdeur op slot. Na een rondje te hebben gelopen zijn we naar het hokje gelopen en hebben we betaald, zodat we de hoofdtempel in mochten. Een verkoper probeerde me nog een rijksdaalder uit 1840 te verkopen. Wel uniek om te zien dat er nog zo'n munt hier was.
De derde tempel die we bezochten, de west tempel Tanah Lot, viel iets tegen door de massa's touristen die hier met de tientale dagtours worden afgezet. Om je nog meer duidelijk te maken hoe de Balineese door tourisme zijn veranderd zal ik je vertellen dat ze bij de tempel een pooltje hadden met heilig water waar je voor een donatie gezegend kon worden en je een heilige slang in een grot kon zien... voor vanzelfsprekend een kleine donatie... etc ;) Op de terugweg vanaf Tanah Lot was de benzine bijna op en zijn we gestopt bij een van de lokalen die langs de weg hangen met flessen Absolute Vodka gevuld met benzine. Even een trechtertje in de bezinetank, gieten maar en je kan er weer een halve dag tegenaan. Een liter kosten bij zo'n local trouwens 40€ cent. 5 cent duurder dan de tankstations. Ja! 35 cent per liter!...
Het was een vermoeinde dag waarop we veel hebben gezien en ik veel gereden. Rijden in Bali kost veel energie. Continu auto's inhalen, het maakt niet uit of je van links of rechts inhaalt, zolang je er maar langs komt. Daarbij lijkt het alsof iedereen op het eiland in het bezit is van een motor... Het is dus hectisch. Normaal heb ik een goed geheugen als het aankomt op navigatie.
Op Bali was dat dus niet het geval. Ik ben zo druk bezig met manauvreren en opletten dat ik de weg nauwelijks onthoud. Het enige wat overblijft is een licht gevoel voor richting.
Na Ubud zijn we met de bus naar Bedugal gegaan. Een dorp op de berg in het midden van Bali. We zijn hier maar een dag geweest, omdat er niet veel te doen was en ook was het koud! en daarvoor ben je niet op reis. We hebben hier weer een tempel bezocht en gegeten bij de KFC, King Fried Chicken. Ze hadden maar liefst 4 stukjes kip! Na Bedugal pakte we de bus naar Lovina in het noorden van Bali en hier zijn we 6 nachten gebleven. Dit is de Nederlandse chill-out plek. Veel Nederlandse woorden op de menukaarten, hier en daar een Nederlandsevlag, maar vooral Nederlandse mensen. Het was laag seizoen, dus er was veel ruimte voor onderhandelingen voor het huren van een motorscooter en accomodatie. Na 5 a 6 guesthouses te hebben bekeken had ik een mooie prijs voor een mooie kamer. De douch was uniek, omdat de vloer bestond uit losse keien. Ook hadden we deze keer een zwembad :)!
In mijn dagen in en rondom Lovina heb ik alle dagen een scooter gebruikt en de hele west kant van het eiland rond gereden. De eerste dag hebben we gehangen bij het zwembad en door Lovina gelopen. Lovina bestaat uit meerdere kleine dorpjes. De plek waar wij waren bestond uit twee straatjes vol met restaurants en was wel het meest levendig in vergelijking met de omgevende dorpjes. De volgende dag hadden we een keertje niet uitgeslapen en hebben we weer drie kleinere tempels bezocht. Nina was de tempelse nu wel zat en dit zou de laatste tempel-bezoek-dag worden. Een dag later, om wat variatie in de start van mijn zin te brengen (dankjewel voor deze geweldige suggestie raymond, een goede schrijven zijn is toch lastiger als je denkt), hebben we een tourtje door de bergen gemaakt en onderweg een waterval bezocht, natuurlijk entree betaald, en een waterval gemist, omdat het bord niet zo opviel. We besloten deze gemiste waterval misschien de volgende dag op te zoeken, omdat het ook in de buurt was van twee meren die we wilden zien. De volgende morgen, en weer een nieuwe scooter later, hebben we in de vroege ochtend weer een waterval bezocht en zijn daarna naar een "holy" spring gegaan. Drie baden met natuurlijk verwarmt water, het was tropisch en erg relaxt. Ik denk dat we hier zo'n twee uurtjes zijn blijven hangen en zijn vervolgens de berg verder opgereden. Het klimaat is eg wisselvallig, aan de kust is het benauwd en warm, boven in de bergen is het en koud soms mistig. Ik heb dit hierboven nog niet verteld, maar wanneer je 's ochtends uit je kamer stapt en tien stappen zet, is je shirt alweer doorweekt van het zweet en heeft het wassen van je kleding hierdoor weinig zin. We hadden deze tour pech en zagen helemaal niks boven in de bergen. Geen berg meertjes dus... We zijn er wel langs gereden, maar het zicht was maar zo'n meter of 10, terwijl we een meter of 500 nodig hadden om van het mooie uitzicht te kunnen genieten. Het was een raar idee dat je 2 uurtjes daarvoor in een warm buitenbad zat en nu weer een jas nodig had al rijdend door de mist. We hebben door de mist helaas niet meer de andere waterval kunnen bezoeken, maar de tocht zelf was wel leuk. Het maakt de weg vinden in een vreemd land een stuk lastiger :)
De laatste dag in Lovina zijn we extra vroeg, 10 uur !, opgestaan en hebben een grand tour rondom het westen gemaakt. We hadden plannen het national park in te gaan om eventueel een klein eilandje te bezoeken, maar hebben uiteindelijk 225 KM met de scooter gereden rondom de westkust op deze dag. Eerst naar het westerlijkste puntje naar de haven waar je vanaf de kust Java kunt zien. Daarna naar het zuiden en weer terug richting het oosten, todat we een afslag tegen kwamen die ons weer richting het noorden en dus Lovina zou brengen. Het was dus weer een tocht de berg op en de jassen aan. We reden over wegetjes waar we echt het lokalen leven hebben gezien en waar zeker weinig toeristen zullen komen. Toen we hoog in de bergen even stopte om wat te drinken stonden binnen enkele minuten weer eens Balinesen om ons heen met de vraag waar we heen moesten. In het binnenland van Bali zijn ze gelukkig nog normaal en proberen ze niet elk moment van je dag je iets te verkopen, maar te helpen. We waren in de veronderstelling wat we de juiste kant op reden, maar toen we Lovina zeiden werd ons verteld dat deze weg ons weer naar Wengi zou brengen. Wat de stad was waar we afslag naar het noorden namen. Inpossible zei ik, maar nadat alle drie zeiden dat het echt zo was keerden we maar weer om. Het bleek dat 10KM terug een kleine afslag was. Na nogmaals hier naar Lovina te vragen werden werd de kant van de gemiste afslag op gewezen en zijn we deze modderige weg op gereden. Dit bracht ons door een tropisch stuk bos met twee riviertjes over de weg en losse keien in plaats van verwaarloost afsvalt als weg. Dit was de eerste keer dat Nina af moest stappen, omdat de voorband begon te glijden. Na veel zig zaggen door de bergen zagen we in de verte weer de zee en kwamen we uit op een geasfalteerde weg, vlakbij Lovina. Ik zag tevens nog een bord van de overheid met het plan 1 KM weg te repareren. Na even kort te rekenen bleek het 2500 dollar te kosten. Ik begrijp niet waar al de belasting heen gaat...
De volgende stop van onze reis door Bali zou Padang Bai zijn. Aan de Zuid-west kust. We hadden het oosten nog niet verkend en hadden nog genoeg dagen over. We wisten nog niet of we naar een van de kleinere eilandjes vlakbij Bali zouden gaan of weer een scooter zouden huren, maar deze beslissing zou later wel weer komen. De tocht met de bus kosten de hele dag en eenmaal in Pandag Bai hebben we enkel rondgelopen om te kijken naar accomodatie, heb ik een tijdje onderhandeld bij verschillende guesthouses, en hadden we weer een mooie kamer en alweer warm water! Wat niet vanzelfsprekend is in Bali.
Op de volgende zonnige morgen, besloten we de eilanden dicht bij de kust en het bekende eiland Gili's te skippen en een rond tocht door het oosten te doen. Ik had in onze Franse Lonely Planet, die we in Ubud op onze kamer hadden gevonden, gelezen dat je in Ahmed kon snorkellen. De route hiernaartoe was erg mooi. De oostkust is veel schoner en groener als de westkust. De wegen zijn ook in een veel betere conditie. Na een uurtje kwamen we in Ahmed aan en aanschouwde we het zwarte vulkanische zandstrand. Door een storm op zee waren de gloven zeker 2 meter hoog, dus mijn poging om alsnog te snorkelen was tevergeefs. Ik werd elke keer terug geslagen. Even later kwam er een italiaans stel aan en met z'n vieren zijn we alsnog het water in gegaan en de zee in gezwommen. Eenmaal over de twee grote golven, zo'n 35 meter de zee in, braken de gloven nog niet en werd je enkel bij elke golf meters omhoog en laag geschommeld. Erg leuk :P Ook uit de zee komen was een opdracht, omdat de zuigkracht die ontstond bij elke nieuwe golf gigantisch sterk was. Je hoorde het zand en alle keien om je heen rommelen. Evenlater begon het te regenen en zijn we met zijn 4e even gaan lunchen aan het strand, in de hoop dat het zou stoppen. Helaas... Het stopte niet...
We hadden geen poncho, maar moesten echt verder, dus stapte op de scooter. Binnen minuten waren we al doorweekt en was het ijskoud. We konden er gelukkig om lachen, zelfs wanneer de regendruppels pijn deden door de snelheid op de scooter. Het was de dwaasheid van de situatie, het feit dat we niet waren voorbereid, dat het grappig maakte. Het doet me nu ik dit schrijf denken aan de eerste keer dat Ray en ik de tent in Australië op zetten en erachter kwamen dat we geen buiten tent en ook geen tent stokken hadden. Dat gaf ons dezelfde stomme slappe lach :) 5 KM verder op de route rondom de kust terug naar Pandang Bai konden we niet verder. De weg was door een rivier overstroomd. Het was zo'n 30 CM diep. Ik twijfelde of er doorheen moesten. Er waren genoeg Balinesen die voor een habbekrats de scooter er doorheen zouden tillen, maar Nina zei dat het slimmer was terug te rijden, omdat we dan weer door de bergen gingen en de kans dat we nog meer overspoelden wegen langs de kust tegen zouden komen te groot zou zijn. We keerde om en reden terug. Verder de bergen in hield de regen op, werden we nog beloond met een geweldig uitzicht met rijstvelden in de bergen en tegen de tijd dat we weer in Pandang Bai waren was het alweer zo warm en zonnig dat ik opgedroogd was. 'S avonds zijn we uit eten gegaan in een dorpje ten westen van Pandang Bai met uitzicht op zee, en we zijn in het donker terug gegaan. Ik zag geen steek voor ogen, en moest elke keer remmen door het verblindende licht van auto's. Terug in Pandang Bai nog een pannekoek met ijs voor een Euro gegeten, het beste toetje van de reis tot nu toe, als beloning voor de doorweekte tour.
Op de ena laatste dag in Padang Bai was het super zonnig en hebben we aan het strand gehangen bij de Blue lagoon, een snorkel strand. Het was erg mooi, maar het zicht onderwater was wel erg laag. 'S avonds konden we van het guesthouse twee sarongs lenen, de benodigde traditionele kleden die je moet dragen in tempels en bij ceremonies. We hadden namelijk gehoord dat er een grote ceremonie in het dorp plaats zou vinden. Het was een unieke ervaring. We hadden al eens in een restuarant een traditionele dans voorstelling gekregen, maar dit was een unieke ervaring. Niet iets opgezet voor touristen, maar een daadwerkelijke ceremonie om de goden te eren. Een Fransman vertelde ons dat de ceremonie diende om de slechte goden te verjagen. In het eerste gedeelte van de ceremonie zagen we een man gekleed als Woekie (Dat is van Star Wars mam, een harig beestmens), lang zwart haar tot aan zijn voeten, die over de weg liep waar iedereen zich rondom verzameld had, schreeuwde naar iedereen en zwaaiend met een witte doek. Vervolgens kwam er een, voor mij bekend als chinese draak, waar twee mensen onder zaten en rondliepen om deze donkere wookie te verjagen. Toen de wookie verjaagd was stonden alle lokalen jongens en manen op, allen gekleed in wit, en gingen in het midden van de straat dansen en schreeuwen. Er ontstond een opening in het midden. Sommige probeerde richting de kant waar de wookie heen verjaagd was te rennen, maar deze werden door de andere tegen gehouden... Een paar die werden tegengehouden begonnen te shaken en vielen lam... een soort american church act in mijn ogen. Ze werden naar voren gedragen en op de grond neergelegd. Ook werden gedroogde struiken aangestoken en naar elkaar gegooit. Het was raar, chaotisch en heel appart. Zo snel dat dit rare moment begon, zo snel was het weer over. De mensen gingen snel in rijen geknield op de weg zitten en begonnen te bidden richting het orkest, waar nu een paar mensen stonden die een paar gouden dozen vast hielden. Het orkest bestond uit vele klokkenspellen, grote gongs, etc. Er kwamen priesters die water rondgooide om mensen te zegenen. Tot mijn geluk viel er ook wat water op mij, dus schoot ik maar een gebedje naar welke god het ook mag zijn die zij aanbidden. Hierna was het eerste gedeelte van de ceremonie over en liepen mensen weg. We kregen te horen dat 2 uur later de dans ceremonie zou beginnen, dus we gingen snel even wat eten. Toen we terug kwamen waren er bananen bomen in de grond, en jaja, zelfs in een gat in het asfalt, gepland. De muziek begon weer en er verschenen vrouwen in gouden kleding die begonnen te dansen. In totaal kregen we 4 verschillende dansen te zien en duurde het tot een uur of 12. Toen was er een soort komedie act met twee geschminkte mannen die danste als vrouwen. De lokalen mensen kwamen niet bij van het lachen. Tijdens deze act verscheen er weer een Woekie, een man of vrouw verkleed in een pak met deze keer witte haren en het publiek begon weer raar te doen. De sfeer sloeg weer om en ze sloegen kreten uit, die ik natuurlijk niet verstond, maar het was duidelijk dat er weer iets ging gebeuren... Iedereen stond op en begon de witte Woekie weg te jagen, weg van het orkest, richting een plein verder in het dorp. Ik was erg nieuwsgierig wat dit einde van de ceremonie zou brengen, maar Nina was moe. We hadden al sinds 6 uur de ceremonie gevolgd en het was alweer 1 uur. We volgde de stoet richting het plein, maar sloegen af richtingen ons hotel. Het was een mooie avond en was blij dat ik dit mee had kunnen maken.
De ena laatste vrije dag in Bali begon en dit was de dag van de souvenirs. Ik was niet naar iets speciaals op zoek, maar we gingen naar Ubud om daar naar houtwerk, sarongs en kunst op de markt te gaan bekijken. Eenmaal in Ubud gingen we naar een gigantische markt, twee verdiepingen met kraampjes met allemaal dezelfde zooi. We hebben hem wel drie keer totaal bewandeld en al het onderhandelen voor de spullen die we, nouja zij, wilden kopen was slopend. De zin: "Come Come... Look insiiiiddee" werd er in ieder geval ingestampt. Rond een uur of 5 begon de markt op te breken en hadden we twee kraampjes die beide al hun prijs hadden verlaagd tot een kwart van wat ze oorspronkelijk vroegen. We slaagden erin het te brengen naar de prijzen die we wilden betalen. Ik kan eerlijk zeggen dat ik heerlijk heb genoten van het afdingen, weglopen, afdingen, het roepen van "no no this is good price!" :)
Het was aan het schemeren en we zouden Pandang Bai niet meer bereiken in het licht. Het was zo'n 1,5 uur rijden in daglicht. We bleven in Ubud eten om wat energie te krijgen. We zaten in een restaurant met een super uitzicht op de rijstvelden met een mooie zonsondergang en een kolonie eenden in een ondergelopen rijstveld recht onder onze neus. Een mooie afsluiter van deze Bali reis als je het mij vraagt. Het eten was goed en het toetje lachwekkend. Doordat de stroom 5 uur uitgevallen was, was het ijs op mijn pannenkoek aan het koken;) Maar het smaakte goed: lekker half gebakken pannenkoek, deeg smaak dus, met warme chocolade :P Na het eten 2 uurtjes in het donker terug gereden. Erg spannend als je, je indenkt dat de weg uit gaten bestaat, iedereen, dus ook tegenliggers, je links en rechts inhalen, je niks door je vizier ziet, maar deze wel moet gebruiken door al het roet van de scooters en auto's en je de weg niet super goed kent. (overdrijven is ook een vak ;), maar veilig kon ik het niet noemen )We raakte maar een keer de weg kwijt en waren rond 11 uur terug in Pandang.
Op de 19e hadden we de bus naar Sanur geboekt. Dit ligt 15 km af van Kuta, waar mijn reis op Bali begon, en 20km van het vliegveld. Het stortte, dus we namen het eerste beste hotel waar we werden afgezet. Hiervoor hebben we het meest van alle nachten op Bali betaald, 15€ !!! ;), en het was de eerste keer dat het ontbijt niet inclusief was. Maar het maakte allemaal niet uit. Morgen zouden we vertrekken. Toen de regen wat minder was zijn we over het strand gewandeld en vonden we een MCdonalds ;) Big Mac !!! Hierna heb ik een chauffeur benaderd en onderhandeld voor een ritje naar het vliegveld voor de volgende morgen om 9 uur. Terug naar het hotel om ons op te frissen en rond een uur of 9 nog uit eten, ook al hadden we geen honger door de late snack. Voor het eerst op Bali at ik weer eens westers voedsel, een mix grill. Dit had ik vermeden omdat de porties gewoon te klein zijn voor mij. Bij dit restaurant kreeg ik gelukkig een grote mixgrill met lekker mals vlees. Sorry dat ik over eten aan het bloggen ben :P Het is nou eenmaal tijdens de reis een belangrijk deel van je dag ;) Het enige wat dagelijks moet gebeuren, en: U never know what u gonna get.
Het was zo ver... Het was 9 uur. Ik was klaar om naar het vliegveld te gaan. Raymond weer te onmoeten en naar Bangkok te vliegen. Nina had een vlucht om 12 uur 's nachts naar Nieuw Zeeland, die ze al aan het begin van haar reis had geboekt. We moesten dus weer opsplitsen. Na het afscheid de taxi in en naar het vliegveld... 4 uur later , natuurlijk was er wat vertraging, stegen we op... Raymond en ik, op naar Thailand !
En hier zit ik dan... een maand niet internetten eist zijn tol. Dit is m'n derde middag achter m'n laptop in een cafeetje en ik ben nog niet klaar! Ik heb zoveel te typen, zoveel foto's en filmpjes uit te zoeken, even zin om te Youtuben, Dumpert te kijken en gewoon even te surfen dat de uren voorbij zijn gevlogen en ik nog niet veel van Bangkok heb gezien. En ik vetrek vanavond alweer :P ! Over een uurtje zelfs! Richting het zuiden van Thailand voor zon, zee en strand. But no worries, ik vlieg via Bangkok naar huis, dus ik verken de rest van de stad later.
Wat een lap tekst :) Ik denk niet veel mensen tot deze laatste regels zullen zijn gekomen. Het maakt niet uit. Dit verhaal is net zo goed voor jou als voor mij...
Ik heb alweer een nieuw nummer trouwens: 0839798895. Wat de landcode van Thailand is weet ik niet, maar heb dit nummer tot en met 15 februari. Naast de nieuwe foto's die hierboven staan, zijn er 6 nieuwe filmpjes op Youtube van me te vinden. Ik hoop dat je er plezier van hebt.
Heel veel knuffels,
Kus,
Arnout
